-در قرارداد کار موقت که بین کارگر و کارفرما بسته می شود، موضوع قرارداد، تاریخ شروع و پایان همکاری، محل انجام خدمت، میزان ساعات کاری در هفته و بازه آن در طول روز، کلیه جزئیات پرداختی ها اعم از حقوق پایه، حق اولاد، بدی آب و هوا ، حق مسکن، بن و … قید  می گردد. کلیه کسورات قانونی هم باید در این نوع قرارداد ذکر شده و مشخص گردد.

-این قرارداد اکثرا در کارهای پیمانی که بازه زمانی مشخص و کوتاهی دارند استفاده می شود و برای شغل هایی است که ماهیت دائمی ندارند.

-کارفرمایانی که کار دائمی دارند هم می توانند از این نوع قرارداد استفاده کنند و در قانون منعی برای این موضوع وجود ندارد.

-در این نوع قرارداد کارفرما نمیتواند تا پایان زمان ذکر شده، با کارگر قطع همکاری کرده و او را اخراج کند.

-کارفرما موظف است حق بیمه کارگر را پرداخت کند و این قرارداد نیز مشمول قوانین بیمه تأمین اجتماعی می باشد.

-در مواردی که کارگر کار خود را به درستی انجام ندهد و یا باعث خسارتی به کارفرما شود کارفرما می تواند با شورای اسلامی کار در کارگاه مشورت کرده و با گرفتن نظر مثبت آنها مبنی بر اخراج کارگر اقدام به فسخ قرارداد نماید.

-تکرار و تداوم قراردادهای کار موقت سبب نمی شود که کار کارگران به کار دائمی تبدیل شود.

-کارفرما نمیتواند قراردادی را که به صورت دائمی منعقد شده به قرارداد موقت تغییر دهد.

-می توان در این  قرارداد ذکر کرد که جنبه آزمایشی داشته و در صورت رضایت کارفرما تمدید می گردد.

-در این قرارداد بندی وجود دارد که بیان می کند در صورت بروز اختلاف بین کارگر و کارفرما، مرجع ذیصلاح برای قضاوت و داوری مراجع حل اختلاف ذکر شده در قانون کار هستند.